Industrial Revolution 1868

Abbigail Dickinson
"I'm not on the black market for nothing," Klonk ze enkel op het naar de politie gaan, bleef rustig staan terwijl hij zich bezig hield. Ze luisterde naar zijn prijzen en keek naar haar pijlen. Tien voor de scherpe was haar prijs, daar had ze geen moeit mee. Maar drie voor de botte was haar net iets te laag, ze vroeg zelf normaliter vijf. Het waren lichtere pijlen, maar van sterker materiaal. Ze krabde even aan haar slaap en keek op toen ze hoorde wat hij aan muntstukken meehad. Zacht zuchtte ze en sloeg haar armen over elkaar op de toonbank. "Five for the dull ones and I'll give you a pot of wax for free," Klonk de dan ook kalm, het was voor haar niks nieuws om te onderhandelen, maar ze was er simpel in. Een klant die eenmaal bij haar kwam, zou ook blijven terugkeren. Dat had ze in ieder geval met al haar klanten tot nu toe. Ze bracht wapens die zelfs de politie gebruikte, ze kwamen ook regelmatig bij haar over de vloer. "You're missing out with that friend of yours, mate. I got the best of the best and I'm a way nicer face than he must be," ze knipoogde en nam de pijlen terug in de kokers. "I got smoke bombs. Five for each, fifty for fifteen."

Abbigail Dickinson
Ze knikte rustig op wat hij allemaal wilde, nam de muntstukken over en telde ze nog snel na, waarna ze alles wegstopte in een kistje die ze naar voren had gehaald. Ze deed deze weer op slot en liep naar achteren om het kistje veilig op te bergen. Overal had ze wel geheime plekjes waar ze dingen opborg. Ze was al eens eerder beroofd, maar diegene heeft nooit meer daglicht gezien. Ze stopte de sleutel veilig weg en liep weer terug waarna ze alle rookbommen en pijlen in de koker en tas begon te stoppen. "You like my style?" Ze glimlachte even en schudde haar hoofd, waarna ze de koker en tas weer naar hem schoof, hij kon het natellen, het boeide haar niet. Ze gaf waar ze voor betaald werd. Rustig leunde ze weer met haar armen op het eiland. "Why the hell not? I'll have a drink with you sometime," antwoordde ze dan schouderophalend. Het was niet de eerste keer dat ze gevraagd werd om wat te drinken. Ze was een goede handelaar, met een geweldig vrouwelijk lichaam en daarnaast ook nog eens een interessante persoonlijkheid, als ze het zelf bedacht. Ze was niet zoals de meeste vrouwen die hun handen niet durfden uit te steken voor een pistool, als middenklasser dan. Zelfs in de onderste rang was ze een van de ruigere vrouwen.

Garett Lancaster

Hij keek naar haar en lette op elke beweging die ze maakte terwijl hij mu ook gewpon ging zitten op een stoel en afwachtte tot ze klaar was." Yeah you are not like my friend. You aren't showing of or immediately giving me jobs to do." Hij staarde kort naar de deur omdat hij dacht geluiden te horen, maar het bleek schijn waardoor hij rustig weer kalmeerde en een beetje achterover leunde. Hij hoorde dat ze graag een drankje met hem deed, waardoor hij knikte en nu weer overeind kwam. " tonight, centre of london?" Stelde hij nu ook gewoon voor." You'll have to watch the rooftops, or stick with the shadows. I move unseen. That's my specialty. " sprak hij rustig en pakte de compound bow weer in zijn handen, weliswaar ingeklapt, maar hij klikte hem nu ook in een klap uit, en hield hem in zijn rechterarm. Hij had nu toch geen pijlen nog, die had zij, maar zometeen hsd hij wel weer. Het was ook meer een inspectie van zijn boog, die duidelijk al een pasr jaartjes mee ging." Also, do you sell compound bows? This one needs replacement in the future. Cause if you do, you will see me again, maybe sooner of later. My friend doesn't sell them, i have to steal them." Hij keek haar nu ook alleen met zijn blauwe oog echt recht aan, en hield de constante omgeving in de gaten." I know I can steal everything, rven the hardest things to get, but why steal and sell every time? I mean with the money i have i csn buy a villa. But a thief in a villa, well.. i think i can guess that you know where i am pointing at."

Elijah Yggdrasil

Elijah keek even een beetje naar Kento om hem in de gaten te houden en hoorde iemand van de trap op en af stuimelen Duidelijk dat niklaus binnrn eas maar daarma vertrok, al hield elijah al wel even zijn hand op zijn zak op de beugels te kunnen pakken. Maar het leek niet nodig te zijn, aangezien niklaus weg was en elijah alweer kalmeerde en nu naar Sebastian keek." Some milk, no sugar." Sprak hij er enkel even op en glimlachte even een beetje. " o heared him, and now he is gone. Great." Sprak hij meer tegen zichzelf, maar zo duurde het alleen maar langer voor hij weer terug kwam bij Abbigail. Nou ja dan wachtte ze maar, zij kende de verhalen wel van niklaus en niklaus kwam altijd vroeg of laat wel. " but thanks for the tea sir. Very appreciated. " bedankte hij Sebastian toch even al vond hij wel dat de man rustiger aan kon doen, wamt elijah vond zich helemaal niet zo speciaal.

Garett Lancaster

Hij keek naar haar en hoorde haar eerste opmerking. Een normaal mens zou misschien een glimlach erbij getrokken hebben maar hij bleef er uiterst serieus bij en keek haar aan." Well it's good to have confidence about yourself. That helps a lot." Sprak hij dan ook droogjes, misschien kon je ook wel zeggen dat Garett niet al te geweldige people skills had. Hij had haar duidelijk naar de bekende weg gevraagd over de bogen, maar erg vond hij niet niet hij was zelf veel liever over geïnformeerd dan dat hij helemaal van niets wist. Hij knikte erop." Well I do need a cpmpound bow as this one. Easy and light, but as you say, that's a talk for another time." Hij greep nu ook de wapens bij elkaar en knikte kort." I guess I see you tonight then. Maybe I will lead you to my casa dolce casa." Sprak hij maar even over zijn huis, in het Italiaans. Niet dat hij afkomstig was uit Italië maar hij had het Bossa eens horen zeggen en hij vond het zelf uiterst amusant, dus misschien vond zij het ook wel leuk. Wist hij veel, hij was nou niet echt bepaald een stand up comedian, en verstand vsn humor had hij nou ook niet echt.

Naam: Edward Mordrake
Leeftijd: 26
Rang/klasse:  Marquess
Foto/uiterlijk; 


Extra; Edward is de perfecte heer naar de buiten wereld toe en hij zou een aanwinst zijn in elke familie. Echter is Edward een enorme psychopaat, maar zijn dark side blijft altijd verborgen naar de buiten wereld heen, er is dan ook nooit iemand geweest die hem linkte aan de verschijdene moorden die er gepleegd zijn door de jaren heen. Nee ze denken er niet eens aan om Edward te zien als een verdachte.

Edward Mordrake

Edward was zoals gewoonlijk al vroeg uit de veren en hij liep dan ook al rustig over de straten heen uiteraad zijn cane en tophat niet vergetend. Hij begroette bijna wel elke voorbijganger met een knikje, een glimlach of beide. Zo hier en daar kwam er zelfs een 'good morning' over zijn lippen heen. Edward bleef op alle tijden beleefd in zijn spraak, zijn houding kon echter wel met momenten veranderen als iemand hem uit zijn goede stemming zou halen. Iedereen wist wie Edward was, uiteraad niet dat hij een psychopaat is, maar dat hij van zeer goede huize afkomt, de Marquess. Er was ook niemand die er ook maar een seconde aan dacht dat Edward iets te verborgen had en al helemaal niet zo iets duister. Edward woont in een zeer groot landhuis net buiten London, wat te vinden is op een enorm groot stuk land, uiteraad heeft hij ook zijn eigen personeel, want het allemaal zelf onderhouden, nee dat zag hij niet zo zitten. Wanneer een meisje van waarschijnlijk een jaar of 6 a 7 en een meisje die duidelijk in een van de fabrieken werkt tegen hem opbotst kijkt hij haar met een glimlach aan. 'What is the rush little one' vroeg hij haar en een oudere man al hijgend er aan kwam en dan tot stilstand kwam. 'My apologies sir, this one escaped' zei de man en Edward van het meisje naar de man keek. 'Ah I see, and that is quite alright' zei hij en voor het meisje neer knielde en haar een pond gaf. 'Save it for something you really like or spend it if it will cost you a pound' glimlacht hij tegen het meisje.