Lambeth Asylum

Lijstje voor een mens;

Naam; Emilie Leroux
Leeftijd; 23
Innerlijk; vrolijk, knuffelig, neemt je zoals je bent, is bijna nergens bang voor dan alleen voor clowns en alles dat meer heeft dan minstens acht poten, is niet snel boos te krijgen, maar als het is kan ze het ook niet voor lang zijn, al kan ze wel last hebben van een ongelofelijke ochtend humeur.
Waarvoor ben je hier?; Omdat ze zelf in geesten gelooft, en tsja misschien willen ze wel vrienden worden, Emilie is dus ook absoluut niet bang.
Foto/uiterlijk; i.imgur.com/C9d7PGI.jpg
Extra;

Lijstje voor een spook;

Naam; Joseph Gilmore
Leeftijd; 27
Innerlijk; Psychopatisch, Sociopatisch, Sadistisch, vertrouwd niemand, intelligent.
Geschiedenis/achtergrond; Joseph is in 1837 blind geboren, en doordat zijn ouders ook een meisje wouden waren ze dubbel zo teleurgesteld, want ze dachten dat er iets goed mis aan hem was. Joseph heet dan ook officieel Josephine, ja dat lees je goed. Hij werd altijd in jurkjes gehezen, zijn moeder deed hem zelfs make-up op en zijn kamer was blijkbaar heel meisjes achtig, uiteraard kon hij dit allemaal niet zien. Maar hij kon genoeg dingen voelen van wat het allemaal was en wat hij aan had. Hij werd altijd belachelijk gemaakt en als hij dan weer is zou roepen dat hij een jongen was werd hij hardhandig de mond gesnoerd. Uiteindelijk kon hij er niet meer tegen en heeft hij  met een ice pick the schedel van zijn moeder doorboort. Door dit heeft zijn vader hem naar het Asylum gestuurd, waar ze hem wel gewoon echt een man lieten zijn, maar daar was ook alles mee gezegd, buiten dat was het hel. Pas na zijn dood is hij geworden zoals hij nu is, dus misschien heel diep van binnen zit er nog wel dat goede in hem, maar ja weet maar is de juiste snaar te raken.
Krachten; Telikinese, posession, teleportation, stem verandering want op die manier weet hij heel goed slachtoffers te lokken, ontastbaar en tastbaar maken.
Foto/uiterlijk;

De littekens op gif 1 heeft hij ook, en er zitten ook heel wat op zijn rug.
Extra;

Emilie liep met haar nieuwe vrienden over de straten van London, officieel komt ze uit Parijs en ze had ook nog veel over London te leren. Nu was ze met haar vrienden bij wat blijkbaar het Lambeth Asylum heet, en er gaan geruchten rond dat het er spookt, en stiekem hoopt ze dat die geruchten waar waren. Het doel was dat het record verbreekt over wie het langste in dat Asylum is geweest, al heeft ze haar twijfels of haar vrienden daadwerkelijk naar binnen zijn geweest, ze is er ook niet helemaal zeker van of ze wel echt vrienden zijn. Maar dan hoe dan ook Emilie had de challenge geaccepteerd, niet om de challenge, maar als hier echt geesten zouden rond dwalen, misschien zou ze dan vrienden kunnen maken. ''Now why would I be scared, spirits where once humans aswell, and perhaps they like to be friends,'' zegt ze grijnzend en ze nogal raar word aangestaart. Emilie loopt het Asylum dan binnen en van wat ze kan uitmaken van de welkomst hal ziet het er best mooi uit, het begon natuurlijk al aardig donker te worden.
Brille, brille, petite étoile,
Je me demande vraiment ce que tu es!
Au-dessus du monde si haut,
Comme un diamant dans le ciel.
Brille, brille, petite étoile,
Je me demande vraiment ce que tu es!
Ze zong het liedje dat haar moeder haar altijd zong voor het slapen gaan, tsja ze had nog niemand om mee te praten en ze vond het ook zo wat om te gaan roepen of er iemand thuis was, daar kwam ze vast snel genoeg achter niet waar.

Emelie keek om wanneer ze de deur weer open hoort gaan, waarop ze een klein meisje ziet verschijnen, waarschijnlijk ergens tussen zeven en negen jaar oud. Emelie ging er niet naar toe, om de reden dat ze eigenlijk verwacht dat haar moeder elk moment wel kon verschijnen, die was vast ergens een parkeer plek aan het zoeken en zou zo wel arriveren. Maar daarentegen waarom zou een moeder uberhaupt haar kind hier naar toe nemen, het was nou niet bepaald een plek voor een kind. Ze begon weer om zich heen te kijken, om dan toch een klein gilletje te slaan, maar dat was niet omdat ze bang was, maar dat was om het feit dat Sebastian zo onverwachts verscheen. Haar kleine gil werd dan ook weer vlot vervangen door een glimlach, het maakte haar overigens ook niet uit in hoe hij eruit zag. ''Hi there, I'm Emelie and you do realize you are standing in a bookcase,'' zei ze haar laatste woorden droogjes terwijl ze gewoon op Sebastian af liep.

''Why would I be afraid?'' was de eerste vraag die ze aan hem stelde. Ja Emelie kon uiteraard heel goed begrijpen waarom Sebastian dit vroeg, want de meeste zouden waarschijnlijk liever een stapje terug doen of weg rennen. Maar Emelie was gewoon niet zo, zij is het soort persoon dat meteen verder kijkt dan alleen iemands uiterlijk. ''Cause my mother always told me that beauty is found within, not without and when the beauty within is so strong it will shine from without, and judging in how you respond and by your last words, you are very kind,'' zei ze hem en even glimlacht, waarom ze naar het kleine meisje draait. ''You run home now,'' zei ze tegen haar en zich weer Seb draait. ''I can take care of myself and if I die, well then so be it, but I'm sure you could give me a little protection,'' zei ze nog.



Joseph zat met zijn ogen gesloten in kleermakers zit op een van de bedden, op welk bed en in welke kamer dat wist hij zo niet, want uiteraard zelfs met zijn ogen open zag hij natuurlijk geen steek, maar hij hoort uitstekent. Zo verschijnt er dan ook een grijns op zijn gezicht wanneer hij de voordeur open hoort gaan, twee keer over zelfs en niet veel later stemmen hoort, een stem kent hij uiteraard en dat is de stem van Sebastian, degene die altijd zijn best doet dat er maar niks met degene die hier binnen komen gebeurd, maar bijna altijd faalt, of nou ja maak daar maar altijd van. Want als mensen hier nied dood gaan, dan gaan ze hier wel krankjorem weg. Hij opent zijn ogen dan en komt overeind waarop hij het bed afstapt en teleporteert naar waar de stemmen vandaan kwamen niet wetend dat hij zojuist vlak achter Caella was geteleporteerd. ''Sebastian, oh Sebastian. Did you just start a little party without me, I'm sure you know better,'' zei hij tegen hem, en zijn blik duidelijk langs Sebastian heen keek want het was ook een gok voor hem waar de stem van Seb zonet vandaan kwam.

me makes new ghost..

Naam; Eren Mccloud
Leeftijd; 22 ( echte leeftijd is nu nog maar 22 ook.)
Innerlijk; Eren is een wraakvol man. Dat betekende dat roen Eren nog leefde, vele mensen die met hem om gingen niets verkeerd mochten doen, anders gingen ze er zo aan.Maar sinds hij dood is, is dit alleen nog maar erger geworden, hij geniet er zelfs meer van. Omdat juist nu hij meer kan doen dan ooit tevoren. Hij plukt zijn slachtoffers zo uit een groep, en vermoord ze vervolgens. Oh, hij houd van langzaam martelen.. En de schoktherapie is toch wel een van zijn favorieten. Tevens heeft Eren geen grijntje respect voor vrouwen.
Geschiedenis/achtergrond; Eren kwam hier hij een grote mond had dat spoken niet bestonden, en dat hun maar lariekoek spraken. Eren Had voor deze tijd eigenlik een vrij normaal leventje, op dat zijn vader de baas van de onderwereld was na, en zijn ma was een hoer die gebruikt werd door zijn vader. Althans dat zijn de woorden van Eren. Toen hij hier kwam, slechts 2 maanden geleden, was het nog altijd dezelfde stoere bink als eerst. Tot hij een spook zag, wat Sebastian was. Hij scheet werkelijk 3 kleuren, maar bleef zichzelf, en nadat Sebastian door zijn knijpkat was verdwenen, was de stoerigheid ook volledig terug. Maar niets wat die nacht kon voorkomen, werd ook Eren gedood. Hij is overigens nog altijd bang voor degene die hem heeft vermoord. En dan zie je toch een hele andere Eren.
Krachten; Door muren en plafonds, Telekinese, Teleportatie, Bezit nemen van een mens, zichtbaar en ontzichtbaar worden, tastbaar maken en ontastbaar.
Foto/uiterlijk;

Extra; nog maar 2 maanden dood dus


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Eren za momenteel in de kmer waar hij dood ging, in de klokkentoren, naast zijn inmiddels flink afgetakelde lichaam, en keek er even naar. Hij dacht niet aan zijn dood, maar wel dat hij nu vrij was van dit lichaam, en dt maakte hem wel enigszins weer blij, al zou hi het niet echt waarderen als degene die hem gedood had weer voor zijn neus zou staan, l had hij zelf ook al aaidg wat mensen hier inmiddels gedood. Hij ging nu ehter de kaer uit, en ging door de hallen heen richting het midden van het Asylum, waar een observatiekamer was, waar eerder altijd medische proeven gedaan werden, en hij zette er nu een brancard neer, en grijnsde even, terwijl hij over de brancard wreef. Vanavond hoopte hij eens een slachtoffer te vinden om eens een keer te martelen, langzaam, maar zeker. Hij hoorde stemmen beneden, en toen hij Sebastian zijn waarschuwende stem hoorde, wist hij al genoeg, tenslotte had Sebastian hem ook gewaarschuwd, maar nu was hij een van hen, dus hoefde het niet meer. Echter toen hij,weliswaar niet duidelijk, de stem van Joseph hoorde, deinsde hij ahteruit, en ging weer de observatiekamer in nu, en bleef daar zitten tegen de muur aan, puur eigenlijk uit angst, al was dat niet direct van zijn gezicht af te lezen. Het gejank wat hij even later hoorde, klonk hem ehter als muziek in de oren, en hoopte nu dat Joseph diegene in leven hield, en gewoon aan hem gaf, al gaf hij die situatie een kleine kans.

Sebastian Kroop nu bijna de trap omhoog, en slikte even. Hij hoorde stemmen heel goed, het gehuil van het kleine meisje, de wanhopige poging van Emelie, het deed hem allemaal toch zeer dat hij weet zou gaan falen nu waarschijnlijk.'' Heey! Joseph! pease, choose another tonight, please, that girl you're attacking, she is just a child, have a heart. well a dead heart,... '' Hij stopte even en slikte kort.'' You know what i mean! she is around 8 years old, if you want th urge to kille someone, Eren left someone here downstaur, hardly breathing, but alive.'' Hij slikte even, hij had de jongen de afgelopen twee dagen water gegeven, maar het was bijna een kasplantje, het werkte niet zo meer wat hij probeerde. Hij keek nu omhoog, daar stond Eren te kijken, duidelijk kwaad op hem, en in die kamer zat Joseph, en hij wou die mensen die daar zaten gewoon redden.. Hij slikte nu toch, en keek naar de lamp. waarom lag die daar. Hij ging door het licht weer naar bendend, en sloot zijn ogen. Hij mest erheen, maar hoe, als Joseph hier niet heen ging om die jongen te doden, dan kon hij niets maken. Hij zat in enorme tweestrijd door de zaklamp die er lag, en zijn morale bedoelingen. Hij was ook een van de zwakste geesten hier, doodde niemand en probeerde iedereen te redden. Iedereen trapte hem constant in feite op de tenen, en de geesten waar hij het meest bang voor was waren toch Eren en Joseph, al was Joseph nog tien malen sterker dan Eren. en dat beangstigde hem nog meer, dat als die tweee ooit samen zouden gaan werken, hij in feite wel zijn koffers kon pakken, want dan zou echt niemand het meer overleven. Dan zouden zelfs de zeldzame gevallen niet meer voorkomen waarschijnlijk.



Caella schrok van Joseph, en dichterbij hij bij haar kwam, hoe angstiger ze werd, en de tranen nu over haar wangen rolde, en het geluid tienmalen minder werd, op haar zware ademhaling na. Ze was Emelie dankbaar, en ook al kon je het niet zien nu in het donker. Ze kroop nu ook tegen Amelie aan terwijl ze het koijn per ongeluk wegsmeet, het kamertje uit, die een plof maakte op de oude boeken buiten het kamertje, en even besefte ze niet dat ze haar koijn niet meer had, maar toen ze het niet meer had, begonnen de tranen nu tocch weet te lopen, want het konijn was haar beste vriendje, en ze snapte niets van deze man, ze had niet door dat hij een spook was, maar dacht dat hij een doktor was, die haar ging helpen, en ze was echt als de dood voor hem. Haar mama zou komen, dat had ze in haar achtehoofd, maar ze wou haar konijntje terug, die ze liefkozend Boennie had genoemd, omdat ze '' Bunny '' Niet kon uitsprken, dat vond ze moeilijk.




Hij hoorde het geuil minder worden en werd nieuwsgierig naar de situatie daar, waardoor hij door de hal zweefde richting het balkon waar beneden de therapiekamer ws, en hij zag nu ook Sebastian met zijn wanhopige kreten, en hoorde oseph verderop. Enige zenuwen betrokken hem, ook omdat Joseph hem had vermoord, nog geen twee maanden geleden, zijn lijk dat hier lag was daar een heel goed voorbeeld van, maar tevens was hij Joseph in de laatste weken dankbaar geworden, al was hij nog altijd bang voor hem, voelde zich minderwaardig dan hem, maar wou meer dan eens van hem leren. Maar het vragen? nee ben je mal, straks werd hij nog voor een tweede keer vermoord. Hij ging Joseph nu ook niet helpen, mar toen Sebastian begon over een jongen, ging hij door de grond van het balkon heen naar de begaande grond en keek pissig naar Sebastian , mar deed verder niets, hij wou er niet tussen komen, en werd daarom nu ook ontzichtbaar, en ging een beetje apart staan, was ook wel nieuwsgierig hoe dit opgelost zou gaan worden. De blauwe gloed, dat toch enigszins een lciht om hem heen veroorzaakte verdween nu ook, en bracht duisternis terug tot de hal, terwijl Eren zich nu toch weer uit de voeten maakte, meer uit angst voor wat Joseph met hem zou kunnen doen, en het licht verscheen dus ook net veel later weer in de Observatieruimte waar hij zijn brancard had staan en wreef er over heen.'' I guess i am not going to use you tonight, babe. It's dissapointing.'' Sprak hij nu tegen de brancard, maar hield het geluid beneden sterk in de gaten. Hij mocht de targets van Joseph niet afpakken, dat wist hij dondersgoed, al voelde hij wel dat hij zich ergens moest verzetten, maar zijn angst voor Joseph werkte daar nou niet zo aan mee.