World War II

Hans Landa:

Hij keek Rhyme na; daar moesten ze iets mee doen. Ze paste perfect in het plaatje namelijk. Hij keek weer naar de wagen in het midden van de straat. Hij zag Fritz staan, besloot er dan ook naartoe te lopen om te zien hoe het verliep. Een vrouw stribbelde tegen en Hans legde een hand op haar schouder.
"Het is maar voor even." Zei hij rustig, terwijl de vrouw totaal niet wilde meewerken. Hij duwde haar richting de kar en keek naar Fritz.
"Hoe is het met de vrouw en dochter?" Vroeg hij beleefd.

Rhyme:

Dat degene tegen wie ze aanbotste nog schreeuwde; liet haar ook schrikken. Opgelucht haalde ze adem, ze moest daarna toch lachen om wat hij zei. Een ware held?
"Geen probleem." Zei ze rustig. Toen stak hij zijn hand uit en ze nam deze aan.
"Rhyme" Stelde ook zei zichzelf voor en toen zag ze de ster op zijn kleding. In plaats van zijn hand los te laten, nam ze hem enkel strakker vast om hem mee te trekken een steeg in.
"Ze zijn mensen aan het inladen." Zei ze zacht. "Je kan niet op straat blijven lopen." Daarbij moest ze haar stiefvader ook waarschuwen.
"Vader." Mompelde ze toen, meer tegen zichzelf als tegen hem.

Nev Djokovic

'Je hebt een mooie naam Rhyme' glimlacht hij en zich vervolgens door haar het steegje in laat trekken, ja zeer normaal allemaal, dat is als je door gaat denken, uhm ok laten we daar maar stoppen. Nev luistert naar haar woorden over dat ze mensen aan het inladen zijn. 'Misschien was ik wel stom genoeg om het te denken, maar ik dacht eerst dat ze gewoon mensen nodig hadden, voor werk en dat ze later terug zouden komen, maar het is mij ook opgevallen dat het steeds erger word en ik heb mijn buurman al een hele tijd niet meer gezien' zei hij tegen Rhyme 'ik moet mijn zus waarschuwen' bracht hij ineens uit, niet echt een reactie geven op toen zei zacht vader uitsprak. Nev begon weer wat aan zijn ster te friemelen en het was duidelijk dat hij nerveus werd, want wat als ze zijn zus al te pakken hadden.

Emmy Günter

Emmy keek nieuwsgierig  vanuit het raam naar het flatgebouw waar allemaal mensen met gele sterren naar buiten kwamen, zij had ook weleens gevraagt of ze zo'n ster mocht want ze vond dat best mooi, ja ach wist zij veel wat het betekende. Emmy kon daarbij ook gewoon niet begrijpen waarom mensjes met mooie gele sterren gemeen waren, want zij was namelijk hele goede vriendinnetjes met Sara, die had ook zo'n gele ster, maar Sara was ineens zomaar weg en dat vond Emmy nou niet zo leuk. Emmy klemt beertje dan wat dichter tegen zich aan en ziet dan ineens haar papa ook, meteen rent de kleine meid naar de voordeur heen om naar haar papa toe te rennen, het Emmy kom terug van haar moeder compleet negerend. 'Papa papa' roept ze enthousiast en haar armpjes om zijn benen legt terwijl ze beertje nog steeds vast had.

Hans Landa:

"Ik vertrouw erop dat het goed komt." Zei hij rustig en keek toen een man na een gil levenloos op de grond terecht kwam.
"Dat was gemakkelijk. Alleen hebben we er nu al helemaal niks aan." Een kleine glimlach. Waarna hij zich richtte op Fritz.
"We hebben een jongen nodig. Hij moet aan onze kant staan en aan het ideaal beeld voldoen." Begon hij te spreken. "We moeten het toonbeeld van perfectie aan onze kant krijgen. Rhyme Hillyard." Sprak hij haar naam naar hem uit. "Misschien weet jij nog een paar goede jongens die haar kunnen overtuigen om bij ons te komen?" Hij keek achterom, toen er een klein kind zichzelf vast klemde aan de been van Fritz.
"Mooi dat uw dochter hier nu is, kun je uitleggen wat er gaat gebeuren." Zei hij rustig.

Rhyme:

"Dankje." Zei ze rustig, maar dat was niet waar ze nu bang voor was. "Misschien weten mijn ouders wat te doen." Een kleine zucht. "Doe je jas uit." Beveelde ze de jongen eigenlijk. Hij moest nu niet rond lopen met die jas. Als ze echt wilde, konden ze hem dan ook zo van de straat plukken. Haar blauwe ogen keken naar het einde van de steeg. Toen keek ze weer terug naar de jongen.
"Kom naar mijn huis als je je zus hebt gewaarschuwd." Ze zei haar adres en hoopte dat hij inderdaad zou komen. Haar ouders wilde vast wel helpen.

Fritz Günter

Hij keek naar hans en knikte even.'' Het gaat vast goed komen, en anders zagen ze elkaar toch niet meer lang.'' Sprak hij zachter, maar wel enigszins met een grijns. Hij had het over een perfecte man die aan hun kant stond en hij knikte even.'' Je hebt het over een man en begint over een vrouw?'' sprak ij toch even lachend, maar knikte toen wel.'' Als zij het perfecte beeld is, moeten we die zeker aan onze kant hebben. Qua jongens heb ik nog niet het volledige beeld, mijn eigen Zoon, Kuno is helaas nog te jong. Maar hij heeft wel de juiste opvoeding gehad zoals dat beaamd.'' Sprak hij rustig en zag nu zijn dochter aan komen rennen en zuchtte even.'' Emmy!'' Sprak hij nu streng, totaal niet blij zijn dochter nu te zien eigenlijk. '' Wat heb ik nu gezegd?'' sprak hij terwijl hij zijn dochter nu ruw bij de arm beet pakte en van zich af trok.'' Als papa in Uniform is, mag je hem niet komen storen!'' Sprak hij ook gewoon en gaf haar een klap in het gezicht. Daarna ging hij weer normaal staan en liet haar los. Ja het was heel normaal om te doen eigenlijk, Hitler wou zijn jeugd sterk hebben, en niet huilend bij het eerste grijntje pijn.

Rhyme
Ze had de jas aangepakt en was met de jas onder haar arm naar huis gelopen. Ze had de ster goed naar binnen gehouden zodat deze niet op zou vallen. Eenmaal thuis aangekomen zuchtte ze. Het zag er niet uit alsof hier wat gebeurt was.
"Moeder?" Ze hoorde iemand van de trap af komen en was toch opgelucht om ook echt haar moeder te zien. "Waar is vader, ze nemen mensen mee, moeder. Hij moet vluchten of schuilen. Ik heb mensen horen praten over onderduiken. Kan dat?" Haar moeder keek haar aan, ergens was wat verbazing te zien, maar ze knikte.
"Wij waren al aan het denken over een plek." Begon haar moeder. "We maken in sommige kamers een extra muur. We smokkelen alles langzaam naar hier en zorgen ervoor dat er boven in de hoek een gat blijft waardoor ze er uit kunnen. We beginnen morgen, lieverd." Rhyme knikte. "Een jongen komt hier naartoe." Zei ze zacht en haar moeder keek even geschrokken.
"Een joodse jongen?" Rhyme knikte. "We zorgen ervoor dat hij hier kan verblijven als hij niks anders heeft." Zei haar moeder en meteen verdween.

Hans Landa:

"Een harde aanpak?" Vroeg hij rustig. Er was geen afkeur, noch bewondering in zijn stem te horen. Ieder mocht zijn kind opvoeden zoals hij of zij wilde. Als het maar niet joods was. Het was jammer dat hij niemand kende die ervoor kon zorgen dat het meisje aan hun kant kon komen. Het was namelijk het proberen waard en vooral Hitler zou erg blij zijn om te zien wie er aan hun kant stond. Dat niet alleen, ze was voortreffelijk voor het doorgeven van het ideaal naar haar kinderen.
"Begrijpelijk, helaas dat u al een vrouw heeft." Zei hij met een kleine glimlach. Natuurlijk wist hij ook wel dat de Fritz misschien wat te oud voor haar was. Al wilde dat niet zeggen dat het een probleem moest worden. Dus verder zoeken, dat was de enige optie die er was. Een jongen die goed was in het versieren van meiden en ze voor zich zou kunnen winnen.

Fritz Günter

Hij hoorde de vraag, maar ook op de manier waarop hij gesteld wer, en hij knikte.'' Uiteraard. Zoals de Fuhrer het wenst. Zijn jeugd moet sterk en bekwaam zijn.'' sprak hij kalmpjes en keek even naar hoe de tweede flat nu leeg gehaald werd. Het ging voorspoedig, en dat was alleen maar mooi. Geen echte opbrekingen, en de man die met de rolstoel zat eerst, werd nu van de straat afgehaald en opgeruimd. Hij lachte nog even kort op zijn opmerking.'' Ik ben al getrouwd, goed wat jaren inderdaad. maar dat betekent niet dat ik dat soort klusjes niet uit mag voeren.'' sprak hij rustig en keek hem aan.'' maar of mijn vrouw er blij mee is, dat is uiteraard een tweede.'' Hij keek even weg toen hij dacht iets voorbij de steeg te zien schieten maar doordat hij verder niets zag, bleek het niets te zijn in zijn ogen.'' Ik wil trouwens niet opdringen, maar ik denk dat ik eens ga beginnen met mijn patrouille door de wijk, kijken of er nog joden over de straten wandelen zonder permissie. Uiteraard kunnen ze dan direct gezellig met de anderen op reis.'' Zijn lippen vormden nu enigszins een smerige grijns, maar dat was eigenlijk alleen opmerkbaar voor degene die Fritz al wat langer kende dan vandaag.