Post by Cindy on Jun 21, 2014 22:58:09 GMT
Damon
Hij bleef liggen in het bed en kwam pas onder de lakens vandaan toen de vrouwen wegwaren en hij alleen in zijn kamer werd achtergelaten. Hij wierp een blik op het raampje in zijn kamer waar uiteraard ook tralies voor hing en zag velen buiten zitten en lopen. Hij was hier eigenlijk nog maar één keer buiten geweest in het tuin gedeelte, en dat was de dag van de opname, tot ze te horen kregen wat zijn probleem was en hij in volledige isolatie moest blijven. Hij kroop voorzichtig uit bed en zag Damain aan de eik zitten. Zijn ogen vonden vrijwel meteen de grond weer en hij ging weer op het bed liggen in een bolletje gekropen. Hij kende niets anders dan deze vier muren, de muren in de gezamenlijke ruimte, en de gang, de rest was voor hem een mysterie. Naar buiten mocht niet, naar ontspanningsruimtes ook niet, enkel de gezamenlijke ruimte en de kamer. Hij zou niet eens meer weten hoe gras aanvoelde, het was zo lang geleden. Hij mocht natuurlijk wel naar buiten als niemand buiten was, maar dat was hem veel te eenzaam. Hij voelde zich sowieso al eenzaam, maar als hij dan ook nog eens helemaal alleen buiten was maakte het nog erger. Maar bij een wonder ging de deur van zijn kamer weer open waardoor hij wat opkeek. Een man, geen vrouw dit keer maar een man. Er werd verteld dat hij even naar buiten mocht, ter observatie of enkele methodes al hadden gewerkt. Het was verbazend voor hem eigenlijk. Hij veegde de tranen zacht weg en liep mee naar buiten. Hij werd neergezet op een plekje van de meeste mensen weg en liet zijn hand zacht over het gras gaan. Het was wat vochtig, het voelde zo kietelend aan zijn handen. Een fractie van een seconde was er een glimlach op zijn gezicht te zien, een sinds maanden geleden.
Hij bleef liggen in het bed en kwam pas onder de lakens vandaan toen de vrouwen wegwaren en hij alleen in zijn kamer werd achtergelaten. Hij wierp een blik op het raampje in zijn kamer waar uiteraard ook tralies voor hing en zag velen buiten zitten en lopen. Hij was hier eigenlijk nog maar één keer buiten geweest in het tuin gedeelte, en dat was de dag van de opname, tot ze te horen kregen wat zijn probleem was en hij in volledige isolatie moest blijven. Hij kroop voorzichtig uit bed en zag Damain aan de eik zitten. Zijn ogen vonden vrijwel meteen de grond weer en hij ging weer op het bed liggen in een bolletje gekropen. Hij kende niets anders dan deze vier muren, de muren in de gezamenlijke ruimte, en de gang, de rest was voor hem een mysterie. Naar buiten mocht niet, naar ontspanningsruimtes ook niet, enkel de gezamenlijke ruimte en de kamer. Hij zou niet eens meer weten hoe gras aanvoelde, het was zo lang geleden. Hij mocht natuurlijk wel naar buiten als niemand buiten was, maar dat was hem veel te eenzaam. Hij voelde zich sowieso al eenzaam, maar als hij dan ook nog eens helemaal alleen buiten was maakte het nog erger. Maar bij een wonder ging de deur van zijn kamer weer open waardoor hij wat opkeek. Een man, geen vrouw dit keer maar een man. Er werd verteld dat hij even naar buiten mocht, ter observatie of enkele methodes al hadden gewerkt. Het was verbazend voor hem eigenlijk. Hij veegde de tranen zacht weg en liep mee naar buiten. Hij werd neergezet op een plekje van de meeste mensen weg en liet zijn hand zacht over het gras gaan. Het was wat vochtig, het voelde zo kietelend aan zijn handen. Een fractie van een seconde was er een glimlach op zijn gezicht te zien, een sinds maanden geleden.