I am not strange!

Naam; Dave Renard
Leeftijd; 35
Geslacht; Man
foto/ Uiterlijk ;
Karakter; Dave heeft zijn hart op de goede plaats zitten, zo daar ergens in het midden en iets meer links of was het nou rechts, uhm ok dat was flauw. Maar hij is dus geen slecht persoon. Hij zit hier al wat aardig jaartjes en in die jaren is hij behoorlijk terug getrokken geraakt, maar dat kwam omdat niemand naast hem of ook maar op tien centimeter afstand bij hem wou zitten en kwalijk nemen, nee dat kon hij niemand. Om eerlijk te zijn zal hij er zelfs van op kijken als iemand ineens plots een woord tegen hem zou spreken, njah nadat hij degene ergens vertrouwt. Dave heeft daarbij ook moeite met vertrouwen en het is misschien raar maar waar, op dit moment is hij waarschijnlijk banger voor jou dan jij voor hem. Er zijn dan ook momenten dat hij behoorlijk kan flippen als je ineens symphatie naar hem toont en toch dicht in zijn buurt komt
Geschiedenis; Dave is geboren en opgegroeid in Schotland in een royaal gezin, zijn vader was echter vreemd gegaan met een hoertje en daar was Dave uit ontstaan. Dave werd door zijn biologische moeder gedumpt bij zijn vader, die hem vanaf de eerste seconde eigenlijk al ontkende. Toch hielden ze hem maar hij word behoorlijk verwaarloosd en toen hij de leeftijd van zeven had bereikt vonden zijn oudere broers en zussen hem saai en wouden hem niet meer. Dave is toen door zijn eigen ouders en zijn broers en zussen behoorlijk verminkt geraakt. Echter om toch goed in het oog te komen hebben ze net gedaan alsof hun zoon bezeten is geworden en daarom er zo uitziet zoals hij er nog op de dag van vandaag uitziet. Dave zit hier dan ook al behoorlijk wat jaartjes.
Beperking ; Hij zit hier omdat ze van de veronderstelling zijn dat hij bezeten is en hij hem kan flippen als ze nu zomaar ineens te dicht in zijn buurt komen waardoor ze zich alleen nog maar meer vast houden aan hun eerste argument.
Extra ;

Dave Renard

Dave zat op zijn kamer met zijn rug naar de deur gedraait, waarop hij hoorde dat de deur nogal voorzichtig werd open gedaan. Dave begreep het gewoon niet waarom ze hier daadwerkelijk dachten dat hij bezeten was. Ik bedoel hij zal het zeker toch wel moeten merken als het daadwerkelijk zo zou zijn. Onverwachts storten zich dan een groep dokters op hem waarop een van hun hem iets verdovends geeft waarvan hij nogal versuft raakt. 'Het is vandaag je geluks dag je mag naar buiten' zei de dokter, maar Dave wou helemaal niet naar buiten, hij wou niet in de buurt van de anderen komen en de anderen wouden ook niet in zijn buurt komen. Daarbij wouden ze het ook zelf niet hebben want hij zal maar iemand vervloeken en vermoorden. Dave werd zoals altijd vast gezet in kettingen en er waren altijd dokters bij hem, het was alsof ze een zeer gevaarlijke hond uitlieten om een plasje te gaan plegen. Bij de houten hekjes buiten gaat hij zitten en houd hij zich eraan vast, hij was buiten verder hoefde hij niet, de dokter trok hem aan het deel dat om zijn nek zat waarbij Dave een stikkend geluidje maakte.

Damain Emeri

hij keek naar hem en merkte dat hij niet echt gewend was aan contact, waardoor Damain bijna medelijden met hem had en hem een medelevende knuffel wou geven. Hij slikte even en zag verderop een dokter staan met een bolhoed en een paraplu, samen met een zwarte jas, overleggend of Damain niet weg moest bij hem maar al snel was de man weg, dus kalmeerde Damain direct in zijn hele houding. Hij zuchtte en keek weer naar Damon. " wil je.. wil je wat vertellen.." vroeg hij twijfelend en keek naar Damon, hij wist niet goed hoe anders een gesprek aan te knopen, hij leek het niet te willen ofzo...

Damain Emeri

een glimlach reikte zijn lippen en keek nu een beetje naar Damon." Ik.. ik heb Anglofobie... ik ben bang voor alles wat engels is." Sprak hij en zuchtte even voor een moment." Maar ik ben niet raar.." sprak hij rustig en keek naar hem en sloot toen zijn ogen." Ik snap niet waarom ik hier moet zijn.. iedereen is tpch wel bang voor iets..." hij sloot zijn ogen eveb een beetje en keek nu naar de engelse vlag die je nu zag van buiten en draaide direct angstig zijn hoofd weg. Ze moesten eens weten waar hij op viel, dan zou hij helemaal ziek zijn in hun ogen en zou hij waarschijnlijk verschrikkelijk behandeld worden. Hij wou vreemd genoeg veel dichter bij hem zitten maar hij mocht niet.

Damain Emeri

Hij keek naar hem en slikte even een beetje.'' Daar is niets ergs aan.'' Flapte hij eruit toen Damon eenmaal over zijn geaardheid begon. Nee Damain vond er echt niets ergs aan, want hij was zelf ook Homo, al zou hij zich er nog niet helemaal aan toegeven omdat hij anders misschien helemaal als gek werd verklaard, en behandeld zou orden voor zijn fobie, en voor zijn geaardheid, en hij was nog maagd, dus dat wou hij ook nog wel even houden eigenlijk, hij had wel gehoord wat er gebeurde met mensen die niet op het andere geslacht vielen. Vanavond zou hij bij Damon naar binnen sluipen, en hem laten weten dat er niet ergs aan was om op hetzelfde geslacht te vallen. Oke, misschien was hij dan even een giggolo, maar je kon iemand niet dwingen van het andere geslacht te houden.

Dave Renard

Dave moest precies in het midden zitten zodat iedereen hem maar goed in de gaten konden houden, uiteraard werd hij ook nog altijd aan die ketting gehouden. Dave begroef zijn gezicht in zijn opgetrokken benen en had dan ook niet door dat er weer iemand weer terug naar binnen moest naar zijn of haar kamer. Hij voelde gewoon dat de ogen op hem gepriemt waren. 'Kom ga is even wandelen' zei een van de dokters waarop Dave toch lichtjes opkeek 'ik ben geen hond' zei Dave op zijn beurt 'nee was je dat maar' was de dokters reactie daar weer op. Dave begroef zijn gezicht weer in zijn opgetrokken benen. Wanneer een dokter hem dan onverwachts aan de arm overeind wil nemen, ja je raad het al begint Dave hem te flippen waarop hij om zich heen begon te zwaaien met zijn armen en benen in hoe ver hij ze kon bewegen. Hij probeerde zelfs van zich af te bijten. Een andere dokter gaf weer een rukje aan de ketting waardoor Dave weer onderuit werd gehaald met een stikkend geluidje.

Damain Emeri

Hij keek naar hem en naar de dokters die hem al kwamen ophalen en zuchtte even.'' Waarom al te lang, laat hem zitten..'' probeerde hij nog en keek naar Damon die nu weg gebracht werd, en stond nu ook op, en liep naar binnen, nu had hij ook helemaal geen zin meeer om buiten te zitten. Eigenlijk volgde hij meer Damon nu, zonder dat de dokters hem eigenlijk zagen, en kroop zijn kamer in voor de dokters überhaupt Damon er in zouden kunnen stoppen en verstopte zich behoorlijk goed, zodat ze hem niet zoude vinden, en wachtte nu alleen maar af tot Damon erin zou komen, en pas dan zou hij zichzelf laten zien, en zou hij zijn geheim.. voor het eerst verklappen aan iemand. Hij kon Damon wel vertrouwen in zijn ogen.

Esmeé Oakbranches

Het meisje liep met haar pop tegen haar lichaam, en in de andere hand haar moeder in de richting van de grote poorten van het gekkentehuis. Haar moeder stond al een beetje te huilen, en zo af en toe haar vader te smeken dat het niet erg was,, dat het vanzelf wel weg ging, maar de man was onverbeterlijk, en trok nu Esmeé van haar moeder af, toen ze net door de poorten waren van de grote binnen tuin.'' mama!!!'' riep het meisje.'' Nee mama, wikl niet weg!!'' sprak ze en de tranen begonnen te stromen terwijl er nu een paar dokters toestroomde, om haar van haar moeder af te nemen waar ze nu helemaal tegen aan kroop, en haar moeder ook ook helemaal vast hield en emotioneel werd.'' Nee! nee neem mij n dochter niet af!'' sprak haar moeder nu tegen de dokters en haar man. Ze zal genzen, ze zal als ze ouder word haar pop echt wel weg doen.. ze is nog zo jong..'' sprak ze smekend tegen haar man, en de dokters, maar na een duidelijke worsteling werden zowel moeder als dochter van elkaar afgetrokken en werden de grote poorten gesloten, terwijl Esmeé verder weg werd gebracht.'' MAMA!!!'' gilde ze nog naar haar moder, en probeerde zich nog steeds los te worstelen om naar haar moeder terug te rennen, de pop nog altijd in haar arm geklemd.