Medieval times

Leonardo da Vinci

Rustig zat hij in het open veld van het bos, terwijl er verderop in het water 2 zwanen aan het zwemmen waren. Hij tikte met zijn bovenkant van de veer op het papier, en dipte daarna rustig in de inkt. Zij veer was overigens van een kalkoen geweest, want ganzenveren en al helemaal zwanenveren waren te duur voor hem. Hij begon rustig te tekenen hoe de zwanen in harmonie met elkaar zwommen, al werd zijn aandacht van het ene in het andere getrokken, door een vogel die op vloog uit een boom. Hij stond op, en observeerde de vogel zo goed als hij kon, lette op elke slag die de vogel maakte, en pakte een nieuw papier om vervolgens zijn bevindingen op te schetsen. MEnsen in het dorp verklaarde Leonardo straal voor gek, want hij geloofde dat de mens ooit zou gaan vliegen, en hier verklaarden hem allemaal koekoek...

Domani Winchester

Ze schrok en keek naar de ridders.'' Slaaf 0101, slavin van Meester Du court.'' sprak ze en keek naar de koningin, die hetzelfde vroeg enook haar gaf ze hetzelfde antwoord.'' Slaaf 0101, Koningin. Ik ben eigendom van meester Du court, van de suikerplantage in het bos.'' Sprak ze en hield haar hoofd ten allen tijden naar beneden gebogen. Haar echte naam mocht ze nooit vertellen, dat was verboden voor een slaaf.'' Ik en mijn mede slaaf moesten brood en wijn voor onze meesters halen.'' sprak ze en keek hen nog steeds niet aan hield haar hoofd naar beneden gebogen. ook al wist ze dat dit haar mama was, ook al wist ze dat ze misschien toch nog van haar hielden.. Ze was eigendom van iemand. Ze was nu een slaaf, en niet veel anders was het meer. Ze friemelde wat aan haar vod met een hand en slikte.'' Zouden wij alstublieft door mogen gaan, anders krijgen wij 20 zweepslagen van onze meester.'' sprak degene die nu bij haar was, een jongen die duidelijk een beetje gehandicapt was, maar zeker nog niet oud. Ongeveer 3 jaar ouder dan zij was.

Domani Winchester

Ze slikte even en keek naar haar, en keek haar aan.'' mama!'' schoot er nu uit bij haaar, en ze slikte even voor een moment, maar ze galoppeerde al weg, dus misschien had ze het niet eens gehoord. Ze keek naar de munten en toen naar de jongen naast haar, die haar bevreemd aan zat te kijekn. Ze zuchtte even en keek hem aan.'' Was mijn mama.. Tot mannen mij ontvoerde, en mama mij nooit meer heeft gevonden.'' sprak ze vol verdriet, en nu liep er toch een traan over haar wang heen voor een moment, en ze begon te lopen. Zij had het vast niet gehoord, en zij was vast in hun ogen allang dood. Het kon niet anders.'' Maar als jou moeder leeft..'' sprak hij en ze schudde haar hoofd.'' nee niets zeggen.. Ik mag niet meernaar huis toe. Mannen vertelde mij ooit dat mama en papa beide van mij af wouden.'' sprak ze nu net even wat harder, terwijl ze nu door begon te lopen, terug naar de plantage.

Théoden Winchester

Met een groep soldaten keerde hij nu langzaam terug in hun land. Ze hadden de strijd fewonnen, echter niet zonder verlies, maar ook met veel gewin. Hijzelf had enkel een snee over zijn wang lopen, maar verder viel het mee. Hij reed stevig door met de groep, en keek naar de verte, waar de ene toren van het kasteel al te zien was. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl hij nu rustig dichterbij kwam, en de trompetten begonnen te klinken. Hij reed het terrein op, en steeg af, niet wetend dat zijn vrouw nog op pad was, en zometeen terug zou komen. Hij keek naar de mensen die nu naar buiten kwamen en hij knikte even.'' Ik ben wedergekeerd. Voor nu wil ik mijn vruw en kinderen zien, en hen vertellen over hoe ik kwam , zag en overwon!'' sprak hij en grijnste enkel een beetje terwijl een stal hulp de paarden over begon te nemen, en iedereen in de weer ging. Hij liep naar binnen, en keek eben rond terwijl hij kort zijn handen liet gaan over de witte stenen. Eindelijk thuis, eindelijk was hij weer binnen deze muren.

Domani Winchester

Ze liepen door naar de plantage, war ze inderdaad gevraagd werden waar ze zo lang bleven en ze gaf hem het geld en de uitleg, maar kreeg alsnog een klap, omdat ze niet had geluisterd. Ze slikte, maar maakte zich nu meer druk om andere zaken, Ze wou ontsnappen van hier, maar wist dat het onmogelijk was. Ze werd weer geboeid aan kettingen, en vastgezet aan een paaal, omdat ze toch ongehoorzaam was geweest. Ze slikte even, en voelde hoe de zweep nu op haar rugje terecht kwam, en ze gilde even, terwijl de tranen in haar ogen schoten, en weer voelde ze de zweep, wat een aantal keer doorging, tot haar rug flink bloedde, en zo duwde ze haar in de modder die er lag., waarna ze haar met rust lieten. Ze slikte even, terwijl de tranen begonnen te lopen. Ze wou nu hier weg, ze wou naar haar mama.. Ze had de blik in haar ooghoek gezien, maar ze was toch weggegaan.. Ze huilde zachtjes, want als ze het te hard deed zat ze met een probleem. Dan zou ze nog meer geslagen worden.

Théoden Winchester

Hij hoorde een bekende stem en draaide zich bij en keek naar zijn vrouw, en liep op haar af.'Ah de mooiste vrouw van het koninkrijk, mijn eigen vrouw.'' Sprak hij rustig en knuffelde haar even en gaf haa daarna even een kus.'' Ik ben weer thuis, en volgens mij geen stap te laat, wat een ellende weer. Hebben Mike en Dean niets gedaan? het dorp leek wel een chaos vanaf afstand.'' sprak hij en keek haar aan.'' Ik zal die twee jongens eens goed toespreen, evenals Sam, hun drie hebben de leiding als ik hier weg ben, en moeten jou helpen, geen Chaos veroorzaken.'' sprak hij en keek even om haar heen, en toen naar een portret die aan de muur hing van hun kleine dochter en zuchtte even. ja het was ook vandaag toevallig exact 7 jaar geleden, maar hoe Harteloos en hard Théoden ook kon zijn, hoe hard hij ook wou zijn, zijn dochtertje miste hij. Maar hij liet het op geen enkele manier merken.

Lucretia Winchester

Met een grote grijns ontving ze de knuffel met de toegevoegde kus, het voelde goed om haar man weer zo dichtbij haar te hebben. Enkel toen hij begon over hun zonen slikte ze even. "De chaos is mijn schuld, de smid deed moeilijk over de belasting maar dat is alweer opgelost. De jongens hebben allemaal op hun eigen manier meegeholpen." Sprak ze hem toe voor geruststelling en klopte zachtjes op zijn borst. Dean zou ze zelf wel spreken, Mike had weer genoeg gedaan voor de komende tijd en Sam.. Ach op die jongen kon ze moeilijk boos worden óf blijven.
Op dat moment kwam Sam binnengelopen, in haar ooghoeken zag ze goed hoe Thèoden naar de foto van hun vermiste dochter keek. Zelf had ze even moeite om haar verdriet weg te stoppen, de beelden van het meisje in het dorp kwamen steeds opnieuw terug. Ze was zelf even stil maar zette al snel weer een glimlach op haar gezicht. Nee mensen konden dit niet weten, ze zouden haar voor gek verklaren.

Lucretia Winchester

Ze klopte nog een keer op de borstkas van haar man om hem gerust te stellen. "De smid is de enigste die zeurt dus als hij de enigste blijft dan zij het zo." zei ze kalmpjes en keek tegelijkertijd met Théoden naar Sam die aan kwam lopen, ook Mike kwam er aan en ze glimlachte kleintjes naar beide met een snelle knipoog. Théoden begon over Selene en Dean, beide had ze vandaag nog niet gezien waardoor ze even slikte. "Eehm.." ze besloot maar niet te beginnen over Dean aangezien ze hem niet in teveel problemen wou brengen en ze natuurlijk eerst zelf met hem wou praten.
Théoden begon over hun dochter, al 7 jaar was ze nu vermist. Lucretia keek met grote ogen voor haar uit en deze ogen werden nog groter toen hij eraan toe voegde dat het misschien tijd was om te beseffen dat ze niet meer onder ons was. "Dus je wilt zeggen dat ze dood is?" begon ze zacht terwijl ze hem aankeek, haar hand van zijn borstkas afhaalde en een stap achteruit zette. "Hoe kun je.." zei ze dit keer wat harder en fronste diep. "Ik zal doen alsof deze woorden nooit gezegd zijn, het is je dochter in godsnaam!" schreeuwde ze bijna terwijl ze zich abrupt omdraaide, haar jurk wat omhoog hield zodat ze er niet over kon struikelen en met snelle passen verdween ze uit de ruimte onderweg naar een warm bad. Ze was zelf verbaasd over hoe ze reageerde tegen haar man, maar ze kon het gewoon niet in haar hoofd halen om nu op te geven. Het meisje in het dorp liet haar beseffen dat er nog hoop was, misschien was dat meisje haar hoop. Met haar ogen volgelopen met tranen was ze bij de badruimte aangekomen.

Lucretia Winchester

Ze stond voor het bad te wachten, bediendes vroegen enkele keren of ze zich nog uit zou kleden maar ze reageerde niet. Ze stond uit het raam te kijken met zicht over het dorp, werkelijk diep in gedachten gezonken. De stem van het meisje, haar gezicht en vervolgd door vage beelden van haar dochtertje zo'n 7 jaar geleden. Het moest haar gewoon zijn, ze was er van overtuigd. Pas laat reageerde ze op de strenge vraag van een van de bediendes, ze keek wat over haar schouders. "Pak mijn mantel en maak het paard klaar, zorg dat de ridders een genoeg aantal munten op zak hebben uit de kluis." was het enigste wat ze zei terwijl ze zich omdraaide en met een omweg door het kasteel richting de paarden liep. Opnieuw werd haar mantel aangedaan en werd ze op het paard geholpen, haar tranen veegde ze snel weg. De kap van de mantel deed ze over haar hoofd en meteen zette ze het paard in een snelle galop die uit het kasteel scheurde richting het dorp. Het ging deze keer niet zo zeer om het bewijzen, ze wou haar dochter terug en deze kans was te dichtbij. Zo dichtbij dat ze het niet wou laten ontsnappen. Door het dorp heen scheurde ze naar de poort, buiten de poort was de plantage al snel in zicht en vele slaven waren aan het werk waardoor ze werkelijk met aan afschuwelijk gezicht naar de kinderen keek. Ze zette haar paard op een noodstop bij slaaf van volwassen leeftijd. "Jullie meester, waar kan ik die vinden?" vroeg ze zachtjes en keek daarna nog even naar het kasteel in de verte. Ze zou een plan moeten bedenken hoe ze dit voor zou moeten leggen bij Théoden zonder dat ze haar beschuldigden dat ze gek is, dat ze 'nutteloos' geld heeft uitgegeven.