I am not strange!

Damain Emeri

Hij keek naar hem en slikte even.'' ik wil je nu niet verlaten, niet nu.'' Sprak hij en slikte even voor een moment en hoorde de dokters nu de deurklink beetpakken waardoor hij schrok en een beetje overeind ging zitten in plaat van dat hij tegen de deur aan leunde.'' lief.'' Sprak hij fluisterend en slikte even een beetje.'' Ik wil jou hier niet alleen laten.'' Sprak hij rustig en drukte een kus op zijn haren en merkte dat het weer losgelaten worden.'' Die anglofobie gast heeft niets gedaan, die deed zijn therapie gewoon.'' sprak een duidelijk vrouwelijke dokter, en keek naar de anderen.'' Laat hem eruit, anders hebben we staks een verkrachting door die homo op ons geweten, en is hij nog meer getraumatiseerd.'' sprak ze verder tegen de anderen, en damain schudde zijn hoofd. Waar praatte ze in godsnaam over.. alsof hij een crimineel was...

Damain Emeri

Hij slikte en keek hem aan.'' En ik wil nu niet bij jou weg.'' Sprak hij rustig en keek hem aan en voelde hoe hij hem losliet. De woorden deden hempijn van binnen, maar hij wist dat het beter was.'' Dat doen we, mijn liefje.'' sprak hij en merkte nu hoe de deur van het slot ging en Damain er uit getild werd.'' Kom op, jij mag naar je eigen kamer, hij mag hier nog even een paar uurtjes zitten.'' sprak De dokter rustig en hij slikte even, zei niets, ook al wou hij iets ter afscheid zeggen, Damon zou vast wel begrijpen wat hij wou zeggen.

Naam; Nathaniel Burkhardt
Leeftijd; 25
Geslacht; Male
foto/ Uiterlijk ;
Karakter; Ja wat valt er nog echt over het karakter van Nathaniel te vertellen, dan alleen dat als er niet was gebeurd wat is gebeurd dat zijn persoonlijkheid zoveel anders had kunnen zijn. Nu is hij echter onberekenbaar, hij slaat door bij het ook maar beetje menselijke contact, hij praat niet, hij heeft continu zoveel adrenaline in zich dat hij behoorlijk wat kracht in zich heeft en oh hij bijt, letterlijk. Dus ja hij is een grote uitdaging als je hem de juiste mensen geeft.
Geschiedenis; Nathaniel werd 25 jaar geleden geboren in Ierland, het werd al snel duidelijk toen Nathaniel nog maar twee was dat hij last had van een hevige zon allergie, het kleinste beetje zon kon hem al een reactie geven. Doordat ze zich in feite schaamden dat hun zoon een zon allergie had sloten ze hem op in de kamer, weg van alle menselijk contact en compleet weg van de wereld. Jaren heeft Nathaniel in een donkere ruimte geleefd. Jaren gingen voorbij en uiteindelijk begon hij ook steeds meer dierlijker te worden tot het uiteindelijk uit de hand liep en ze hun zoon naar de instelling hebben gestuurd.
Beperking ; Nathaniel is meer dierlijk dan menselijk
Extra ; Nathaniel kan dus ook niet praten, dus al met al is hij misschien wel de grootste uitdaging die de dokters in het gesticht zijn tegen gekomen.

Esmeé Oakbranches

Ze keek naar hem en schudde haar hoofd.'' Jij bent niet slecht.'' Sprak ze en keek hem aan.'' Ze denken dat Amelia ook slecht is. Dat ze bezeten is, zei papa tegen mij.'' sprak ze rustig en keek naar hem.'' maar ik altijd spelen met Amelia.'' sprak ze en keek naar hem, en liet de pop nu ook gewoon los, omdat ze Dave ermee wel vertrouwde, en ze vond hem duidelijk aardig, iets wat de Doktoren toch moesten bezien, dat ze Dave niet direct aanviel, ook al had zij de pop nu helemaal niet meer vast. Ze schrok toen hij weg ging, en slikte.'' nee meneer is niet stout, en ik wil amelia!'' sprak ze en krabde een dokter ook even in het gezicht, wat door haar niet bepaald korte nagels begon te bloeden, en toen Dave haar amelia gaf, drukte ze die ook direct tegen zich aan, en rende van de doktoren weg, die haar nu al de bijnaam gaven; De gekke poppenmeid. Ze keek Dave Na, maar rende daarna naar binnen toe, en volgde Dave vanaf een afstandje wat giechelend, tot ze de deur zag sluiten en hem hoorde schreeuwen, vroeg ze zich af wat er aan de hand was.'' Meneer?'' riep ze vragend voor de deur, maar de dokters die naar buiten kwamen tilde haar nu zonder reden op en zette haar vlak naast Dave,in een soort van cel eigenlijk omdat ze niet wilde dat ze weer ontsnapte.

Damain Emeri

Hij slikte terwijl hij nu naar zijn kamer gebracht werd, en gilde direct bij binnenkomst, door alle engelse dingen die de doktoren op hadden gehangen, en hij wou direct rechtsomkeerd gaan, maar de doktoren duwde hem er weer in, en deden vlot de deur op slot, en hij begon gillend en bonkend op de deur te slaan.'' laat me hier uit!'' begon hij te gillen, en de tranen sprongen in zijn ogen, terwijl hij bleef schreeuwen en bonken op de deur.

Dave Renard

Dave kroop steeds verder weg in een hoekje wanneer de deur weer open word gedaan, alsof hij zo dwars door de muur kon gaan en om eerlijk te zijn, met momenten wou hij dat hij het kon dwars door de muur heen gaan, zoals een geest dat alleen zichtbaar was voor degene die hem of haar mochten zien. Dave draait zijn hoofd dan lichtjes zodat hij Esmee half kan aankijken en geeft haar een klein miniscuul glimlachje, het was een glimlachje die liet zien dat hij blij was om haar weer te zien, maar tevens bang was door de hele situatie, een blik met pijn en verdriet erbij. 'Uhm...Ik heb nu kennis gemaakt met Amelia, maar ik ken jou naam nog niet' zei hij 'ik ben Dave' stelt hij zich eerst dan ook aan haar voor.

Nathaniel Burkhardt

Het was ongeveer acht maanden geleden dat Nathaniel hier in deze instelling terecht kwam en het was niet de makkelijkste klus om hem uberhaupt hier te krijgen. Nu was er weer een dag aangebroken dat hij weer naar buiten mocht, maar ja ondanks dat hij het buiten zijn fijn vond was hij een gevaar voor de andere patienten en voor de dokters om echt vrij rond te lopen of om in kettingen te zitten want dat hadden ze hier al wel ervaren. 'Ik zie hem niet, zie jij hem' vroeg een dokter aan zijn collega die zijn hoofd schud en dan antwoord geeft. 'Hij ligt waarschijnlijk weer onder zijn bed, maar de kooi is gereed' vroeg hij waarop die andere weer knikte en ze met een aardig groepje de kamer van Nathaniel binnen stapten. Nathaniel merkte hoe ineens zijn bed boven hem werd weggehaald waardoor hij ineens weer compleet alert was en tegen de dokters begon te grommen en te blazen, je weet wel dat wat katten doen als ze boos zijn of wat dan ook. 'Nathaniel nou rustig blijven' zei een dokter tegen hem, waardoor Nathaniel alleen maar zijn hoofd wat scheef deed. Wanneer een dokter hem dan van achteren wil verdoven heeft Nathaniel dat in de gaten. Hij duikt dan weg en priemt zijn nagels in het gezicht van de dokter waarop hij niet veel later om zijn nek hangt en hem bij het oor bijt waardoor de dokter begint te schreeuwen. Als ze dan naar een heel gedoe hem dan toch weten te verdoven word hij in een kooi gezet met een doek erover heen. Het doek word dan weggehaald zo gauw Nathaniel in de schaduw staat.

Damon

Hij bleef roerloos liggen. Hij was al vaak genoeg flauwgevallen in krappe ruimtes, maar ze zouden het nooit kunnen afleren bij hem, hoe graag ze dat ook wilde. Het bloed sijpelde helemaal over zijn gezicht heen en zijn ademhaling bleef gehaast, zijn hart kreeg het ook moeilijk, maar dat was wel het minste nu. Dat Damain aan de deur bezig was had hij niet gehoord, al begonnen de doktoren nu toch wel met de kast open te doen omdat hij zo stil was. Toen ze hem zagen sleurde ze hem meteen uit de bezemkast en sleepte hem naar zijn kamer. Hij kon toch niet mee of tegen werken in deze toestand.Hij werd op zijn rug verder gesleurd waardoor zijn bebloede gezicht te zien was, maar ook daar kon hij niets aan doen. Eenmaal bij zijn kamer werd hij op zijn bed gelegd en werd hij verzorgd aan de wonde. De doktoren vertrokken dan weer en lieten hem op het bed liggen, verwachtte dat hij zo meteen wel wakker zou worden.

Damain Emeri

hij keek naar de jongen in de kooi, n schrok ervan maar hij was nog angstig en dit maakte het er niet veel beter op. Hij begon weer te lopen, zocht naar iets wat veilig was, maar werd gegrepen door 4 doctoren die hem met zijn tegenzin me begonnen te slepen en hij gilde even, wist dat hij terug ging naar die kamer." Ik wil niet! Ik ga niet!" Sprak hij vol doodsangst, terwijl nu tranen in zijn ogen sprongen, en die al snel begonnen te lopen over zijn wangen terwijl hij nog steeds tegen stribbelde." NEE!!" Schreeuwde hij nu ook keihard over het terrein wat aandacht van anderen trok, maar hij kreeg nu een klap op zijn hoofd waardoor hij in een keer stil was, en ze hem weer terug zette in zijn kamer. Met alle engelse dingen uiteraard, maar hij zag ze nu niet doordat hij buiten bewustzijn was.

Esmeè Oakbranches

Zr keek naar hem en schudde zijn hand even en glimlachte toch even een beetje." Zou toch grappig zijn als u iemand in een pad kon veranderen, toch?"vroeg ze nu ook rustig aan hem en luisterde nieuwsgierig naar wat hij meer zei en zuchtte even." Volwassenen zijn een beetje gek." Sprak ze en aaide de pop in haar handen over haar haren heen." Papa dacht ook dat ik gek was. Schoonmaakster rukte pop een keer uit mijn handen en sloopte haar. Ik werd boos." Sprak ze en keek haar aan." Maar ik wou haar niet in tomaat veranderen.." sprak ze duidelijk angstig, niet wetend wat ze had gedaan eigenlijk. " Ik heb haar nooit meer gezien." Sprak ze en schudde hasr hoofdje." En toen papa schreeuwen tegeb mammie.." sprak ze bog tegeb hem voor ze zachtjes begon te huilen." Ik wil naar mama.. Ik mis mama zo..." begon ze nu ook en drukte de pop tegen haar aan. Ja dat ze zo straks uit elkaar gerukt werden bij de ingang, had haar geen goed gedaan.